Van esthetiek:
Het verhaal speelt zich af in een circus in Parijs in de jaren '1970. (…) Er wordt veel gemaakt van de romantiek van de circussfeer, van het vliegen door de lucht aan een trapeze, enz enz. Denk hier aan cirque, niet aan circus. We doen Old World-riffs over de romantiek en smakeloosheid van de ring. Er zijn geen olifanten in tutu's die op hun achterpoten lopen; het zijn jongleurs met spleetogen en gedurfde trapeze-artiesten die van de dood houden en droevige Pierrot-clowns, ook al heeft de Pierrot-clown - onze held, Torinosu, 'Vogelnest' - een valse rode neus. De smakeloosheid komt van de circusmeester die zijn artiesten pimpt aan iedereen die bereid is te betalen. (...) En er is tanbi-decadentie – geesten die de actie binnendwalen en eruit zien als tienermeisjes, ook al zijn ze de broer van de held, en in de steek gelaten neurotische vrouwen die iets hebben om pijn te doen, en buracon en mogelijke moord en onuitgesproken heimwee en een held die lijkt elk moment te kunnen omkomen van terminale angst.
