Barefoot Gen vertelt het bombardement op Hiroshima vanuit het perspectief van een jonge jongen, Gen, en zijn gezin. Maar de thema's van het boek (de fysieke en psychologische schade die gewone mensen lijden onder de realiteit van oorlog) klinken vandaag huiveringwekkend waar. Gen en zijn gezin worstelen al lang zonder veel voedsel, geld of medicijnen, maar ondanks ontberingen proberen ze een schijn van normaal leven te behouden. De volwassenen zijn uitgeput en bijna wanhopig; de kinderen nemen luchtaanvallen en hongersnood min of meer met de hand. Nakazawa, een overlevende van Hiroshima, beeldt effectief de spanning van het leven in deze omgeving uit en laat zien hoe pogingen om optimistisch te blijven in erbarmelijke omstandigheden zich soms manifesteren als manische, irrationele humor. Het verhaal biedt enig optimisme: personages voeren daden van zelfopoffering uit in het belang van buren en geliefden (bijv. Wanneer de zwangere moeder van Gen ziek wordt door ondervoeding, doen hij en zijn broer zich voor als wezen en treden ze op op straat, waarbij ze het geld overboord gooien. de muren van hun huis zodat ze niet gepakt worden). Onder deze can-do-houding schuilen de diepe schuldgevoelens en het gevoel van hulpeloosheid van de ouders. Als de kinderen extatisch luidruchtig luidruchtig zijn om een stukje eten, lossen de ouders op van schaamte en verdriet. De kunst is scherp getekend en expressief, en het verhaal heeft zo'n natuurlijk ritme dat het gemakkelijk is om in het gezinsleven te worden getrokken, waardoor de catastrofale lezers weten dat ze des te echter, intiemer en moeilijker te begrijpen zijn. Ondanks zijn aangrijpende aard is dit werk van onschatbare waarde voor de lessen die het biedt in geschiedenis, menselijkheid en mededogen.
